फागुन २०, पूर्व प्रधानमन्त्री कृष्णप्रसाद भट्टराईको स्मृतिमा 

प्रधानमन्त्रीको हैसियतमा भारत भ्रमण सकेर किसुनजी भर्खरै मात्र फर्किनु भएको थियो । ति दिन हामी हर हमेसा उहाँसंगै हुन्थ्यो । एक दिन भन्नु भयो–ल बाबु तपाईले धेरै दुःख गर्नु भएको छ । मैले तपाईका लागि केही गर्न सकिन । भारतका प्रधानमन्त्री अटलविहारी बाजपेयीले पान राख्ने सुनको यो बट्टा मलाई  उपहार दिएका छन् । यो तपाई नै राख्नुस् ।’ त्यति भने पनि किसुनजीले सुनको बट्टा मेरो हातमा राखि दिनु भयो । हेरे । एकदमै राम्रो थियो । मैले हातमा लिए । एक दुई दिन घरमा राखे । पछि सोचे । म रहदासम्म त रहला । मेरे भने छोराहरुले बाडेर खान्छन् र राष्ट्रिय कृति नास हुन्छ । यही कुरा सोच्दा सोच्दै मलाई निद्रा लाग्नै छोड्यो  एकाविहानै किसुनजीलाई भेटेर त्यो सुनको बट्टा फिर्ता गरिदिए । 
त्यसपछिको भेटमा किसुनजीले राजासंग भन्नु भएछ–सरकार हाम्रो पार्टीमा राजेन्द्र खरेल जस्ता इमान्दार कार्यकर्ताहरुको कुनै कमी छैन । उनले जीवनभर पार्टीको सेवा गरे । मैले त्यस्ता इमान्दार कार्यकर्ताका लागि केही गर्न सकेको थिइन । यस पटकको भारत भ्रमणमा प्रधानमन्त्री बाजपेयीले उपहारमा दिएको यो सुनको बट्टा खरेललाई दिए । केही दिन राखेपछि म त सुत्नै सकिन भनेर फिर्ता गरिदिए । यि सरकार यो त्यही सुनको बट्टा, हो । उनले मलाई नै फिर्ता गरिदिए । यो बट्टा संग्राहलयमा राख्ने व्यवस्था मिलाउन म सरकारलाई हस्तान्तरण गर्छु सरकार ।’
यसरी प्रधानमन्त्री भट्टराईले राजालाई त्यो बट्टा हस्तान्तरण गरे । ति दिनसम्म राजा र राजपरिवार वाहेक अरुको समाग्री संग्राहलयमा राख्ने चलन थिएन । किसुनजीले म्युजियममा राख्ने भनेर दिएको त्यो सुनको बट्टा राजाले के गरे थाहा भएन । मैले त्यसको फोटो खिचेर राखेको भए पनि हुने । त्यो पनि गरिन । कहाँ होला ? कि मासियो होला ?